یک دانه نقل کوچک

دانیال خیلی واسه غذا خوردن ادا و اطوار داره دل مامانی رو خون می کنه تا یه کم غذا بخوره به

خاطر همین هم اینقدر لاغره به قول ننه نمکی( مادر بزرگ مامان دانیال) خیلی لاجونه مشهد که

بودیم یه روز صبح رفتیم جاغرق روستایی که یه کم بالاتر از طرقبه هست و پر از باغ ها و رستوران

 قشنگ. ناهار هم همونجا خوردیم و برگشتیم اما دانیال که اصلاْ گوشت دوست نداره و بی نهایت

بدغذاست به زور چند لقمه ای ناهار خورد و با یاسین مشغول بازی شدند. " اینو داشته باشید تا

بعد" موقع غروب همه با هم به حرم امام رضا رفتیم که دانیال تازه اونجا گرسنه شده بود منم یادم

رفته بود یکم غذا واسه دانیال تو کیفم بذارم هرچند که اگه میذاشتم هم در بازرسی ورود به حرم

نمیذاشتن ببرم داخل. وقتی از حرم برگشتیم دانیال حسابی گرسنه شده بود بابایی میخواست

از مغازه های نزدیک حرم برا دانیال آبمیوه و کیک یا یه تنقلات بخره اما مامانی گفت ولش کن حالا

 که انقدر گرسنه شده لااقل به یه رستوران مناسب و تمیز برسیم غذا بخوره این تنقلات جلوی

اشتهاشو میگیره....  همینطور که در جستجوی یه مکان مناسب بودیم به مغازه ی زعفران و نقل و

نبات فروشی رسیدیم رفتیم تو تا بلکه سوغاتی چیزی بخریم اصلاْ حواسم به دانیال نبود یه لحظه

روم رو برگردوندم ببینم دانیال کجاست که یه صحنه ی خنده دار یا گریه دار مثل تکه های فیلم های

ابوالفضل جلیلی رو دیدم منتها توی این فیلم دانیال نقش بازی می کرد!

شرح صحنه: شاگرد مغازه کنار کیسه های شکلات و نقل و ... ایستاده بود، دانیال در طرفة العینی

بسیا قهارانه یک دانه نقل کوچک را دور از چشم مغازه دار بالا انداخت، تا دید من دارم نگاش میکنم

لبای کوچولوش رو روی هم فشار داد در حالیکه نصف نقله هم از لبش بیرون زده بود ....

من اما نمی دونستم از دیدن این صحنه بخندم یا گریه کنم، خیلی ناراحت شدم کاش گذاشته بودم

جلوی اشتهای دانیال گرفته بشه .... سریع بابایی رو صدا کردم و بی خیال همه ی مغازه ها شدیم

و سریع یه ماشین گرفتیم و دانیال رو اورژانسی به یه رستوران رسوندیم تا غذا بخوره البته تا برسیم

اونجا کلی هم پند و نصیحت های مادرانه تو گوشش خوندم....

اللهم أشبع کل جائع .......

اینم دانیال ما 

دانیال در سرزمین موجهای آبی